എന്റെ അതിക്രമങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു ആമുഖം

എന്നെ കുറിച്ചുള്ള എന്റെ അമ്മയുടെ എറ്റവും വലിയ പരാതികളിലൊന്നായിരുന്നു, എനിക്കു ഒരു കാര്യത്തിലും ഒരു ഉറച്ച തീരുമാനം ഇല്ല എന്നത്. ഈ പരാതി മാറ്റി എടുക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം മനസ്സില്‍ ഫുട്ബോള്‍ കളി നടത്തി തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അതിനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളെ കുറിച്ചു ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങി. ചിന്ത എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഒടുക്കത്തെ ചിന്ത. ചിന്ത വളര്‍ന്നു വളര്‍ന്നു മറ്റു വിഷയങ്ങളിലേക്കു പോയി.

വേറെ ഒരു സ്ഥലവും കിട്ടാത്തതുപോലെ, ഒരു യമണ്ടന്‍ കൊതുക് വന്ന് എന്റെ കയ്യിലൂടെ കുഴലിറക്കി രക്തം ഊറ്റാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്റെ ചിന്തകള്‍ അറ്റു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും എന്റെ ചിന്തകള്‍, സാഹിത്യം,സംസ്കാരം, കല എന്നീ വലിയ വലിയ വിഷയങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു അയലത്തെ ചേച്ചിയുടെ മകളില്‍ എത്തിയിരുന്നു. എന്തോ നഷ്ടമായവന്റെ വേദനയില്‍ ഇരുന്ന എനിക്ക് , പതിച്ചു കിട്ടിയ ഭൂമിയില്‍ വാഴ നടുന്നവന്റെ ധാര്‍ഷ്ട്യത്തൊടെ എന്റെ കയ്യിലിരുന്നു ചോര ഊറ്റി കുടിക്കുന്ന കൊതുകിനോട് ക്ഷമിക്കുവാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ഒരു നിമിഷം ഞാന്‍ ഗാന്ധിജിയെ മറന്നു.ബുദ്ധനെ മറന്നു.

അപ്രതീക്ഷിതമായ എന്റെ ആക്രമണത്തില്‍ ആ അഹങ്കാരി ആധുനിക ചിത്രകാരന്റെ ഒരു സൃഷ്ടി പോലെ രക്തവര്‍ണത്തിലുള്ള പടമായി. ആ പടം എന്റെ ആദ്യത്തെ ചിന്താവിഷയത്തിനു ഒരുത്തരം കണ്ടെത്തി തന്നു. അതെ അങ്ങനെ എന്റെ അമ്മയുടെ പരാതികളെ വെല്ലുവിളിച്ചു ആദ്യമായി ഞാനൊരുറച്ച തീരുമാനം എടുത്തു. എങ്ങനെയും മറ്റുള്ളവരെ ദ്രോഹിക്കുക.

എങ്ങനെ ദ്രോഹിക്കും?? അതായി അടുത്ത ചിന്ത. ശാരീരികമായ ദ്രോഹമായാലൊ? വേണ്ട. കാരണം എന്റെ ഉപദ്രവം സഹിക്കാന്‍ വയ്യാതെ ആരെങ്കിലും തിരിച്ചു ദ്രോഹിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാലൊ. മാത്രമല്ല ഞാന്‍ നിന്ന് ഇടികൊണ്ടാല്‍, കൊല്ലും കൊലയുമുണ്ടായിരുന്ന(ഇപ്പൊള്‍ അങ്ങിങ്ങായി രണ്ടു മൂന്ന് ഞാലിപ്പൂവന്‍ കുലകള്‍ മാത്രം) എന്റെ തറവാട്ടു കാരണവന്മാര്‍ക്ക് അതു മാനക്കേടാണ്. അല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ തിരിഞ്ഞോടണം. ഈ ലോകത്ത് എന്തിനെക്കാളും വിലപ്പെട്ടത് ഭക്ഷണമാണെന്ന് കരുതുന്ന എന്റെ ശരീരം തീരെ “മെലിഞ്ഞ”തായതിനാല്‍ ഞാന്‍ ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടത് തന്നെ.

പിന്നെ എങ്ങനെ? എന്റെ ചിന്തകള്‍ കാടുകയറി. പ്രത്യേകിച്ചു ജോലി ഒന്നുമില്ലാത്തതിനാല്‍ (ആഹാരം കഴിക്കുന്നത് ഒരു വലിയ ജോലിയായി ഞാന്‍ കണക്കാക്കിയിരുന്നില്ല) ചിന്തിക്കാന്‍ എനിക്കു ഒരുപാട് സമയം ലഭിച്ചിരുന്നു. ആളുകള്‍ക്ക് ദ്രോഹം ചെയ്യാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചതിനാല്‍ എനിക്കു മാര്‍ഗ്ഗം കണ്ടെത്തിയെ പറ്റു. അവസാനം എന്റെ അനിയന്‍ സഹായത്തിനെത്തി. തനിക്ക് അത്രക്കു നിര്‍ബന്ധമാണെങ്കില്‍ താനൊരു ബ്ലോഗ് കൂടി തുടങ്ങ്.... എന്റെ തലയില്‍ ഒരു സി.എഫ്.എല്‍ ലാമ്പ്(ഓര്‍ഡിനറി ബള്‍ബ് കിട്ടാനില്ല) കത്തി. കൊള്ളാമല്ലൊ ആശയം. അനിയനും മോശക്കരനല്ല. രണ്ട് ബ്ലോഗ് സ്വന്തമായി ഉള്ള ആളാ... ഭൌതികതയെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ് ആത്മീയതയെ കുറിച്ചു സംസാരിച്ച ആ മനുഷ്യനെ ഭൌതിക വാദികള്‍ പുറകെ നടന്നു ചീത്ത വിളിച്ചു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബ്ലോഗിലും അദ്ദേഹം പോയ മറ്റു ബ്ലോഗുകളിലും. ഞാന്‍ കാണുമ്പോള്‍ ആ അത്മീയ വാദി, കേട്ട ചീത്തകള്‍ ക്രോഡീകരിച്ചു ഒരു പുതിയ നിഘണ്ടു ഇറക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്. ഒരു ആത്മീയവാദിക്കും ഈ ഗതി വരാതിരിക്കട്ടെ!!!

“മാറുന്ന മലയാളി“ എന്ന പേരില്‍ മലയാളികളുടെ പ്രശ്നങ്ങളെ കുറിച്ചു ചിന്തിച്ചു “തള്ളിയ” എനിക്കു പരീക്ഷ, എന്ന പി.എസ്.സി പരീക്ഷാ സഹായി ( ഇതു വായിച്ചു ഹൃദിസ്ഥമാക്കിയ ആയിരങ്ങള്‍ സര്‍ക്കാരുദ്യോഗസ്ഥരായി.സത്യം)ബ്ലോഗും ഔട്ട് ഓഫ് ഫോക്കസ് എന്ന പേരിൽ ഒരു ചിത്രങ്ങളുടെ ബ്ലോഗും (അഹങ്കാരം കൊണ്ട് പറയുകയല്ല.... കിടിലൻ പടങ്ങളാ...സത്യം...വെറുത്ത് പോകും) ഒന്നില്‍ പിഴച്ചാല്‍ നാലെന്നാണല്ലൊ.(അയ്യൊ.അതു മൂന്നല്ലെ എന്ന സംശയം ആര്‍ക്കെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ ആ സംശയം മനസ്സില്‍ തന്നെ ഇരുന്നാല്‍ മതി)

അതെ ഞാന്‍ തുനിഞ്ഞിറങ്ങി കഴിഞ്ഞു. അറിഞ്ഞൊ അറിയാതെയൊ ഇവിടെ വരുന്ന എല്ലാവരും അനുഭവിക്കും. ഇല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ അനുഭവിപ്പിക്കും. ഇതൊക്കെ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചിലര്‍ക്കെങ്കിലും തൊന്നാം ഇതുകൊണ്ട് എനിക്കെന്താണ് നേട്ടമെന്ന്. തന്നെ ലോക്കപ്പിലിട്ട് ഇടിച്ച് ഇഞ്ച പരുവമാക്കിയ എസ്.ഐ ക്കു ഇരുട്ടടി കിട്ടി എന്നറിയുമ്പോള്‍ ഒരു കള്ളനുണ്ടാകുന്ന സന്തോഷം. അതുപോലെ ഒരു സന്തോഷം മാത്രം മതി എനിക്ക്. ആ സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി ഏതറ്റം വരെയും പോകും ഞാന്‍. എന്തതിക്രമത്തിനും തയ്യാറാകും.

എന്റെ അതിക്രമങ്ങള്‍ അനുഭവിച്ചവര്‍ക്ക് അവരുടെ വേദനകള്‍ കമന്റ് ബോക്സില്‍ രേഖപ്പെടുത്താം. എല്ലാ ആഴ്ചയിലും അതില്‍ നിന്ന് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്ന രണ്ട് പേര്‍ക്ക് ഞങ്ങടെ നാട്ടിലുള്ള TS.422 ഷാപ്പില്‍ എന്നോടൊപ്പമിരുന്നു കപ്പയും മീനും കഴിക്കാനുള്ള സുവര്‍ണാവസരം. കള്ള് കുടിക്കണമെങ്കില്‍ കാശ് അവരവര്‍ തന്നെ കൊടുക്കണം. അതല്ല എന്നെ കണ്ടെത്തി അടി തരാനാണ് നിങ്ങളുടെ ഭാവമെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് എന്നെ കൊല്ലേണ്ടി വരും. കയ്യും കാലും ഒടിഞ്ഞ് ആശുപത്രിയില്‍ കിടക്കാന്‍ എനിക്കു മനസ്സില്ല. ഏതായാലും ഞാന്‍ തുടങ്ങുന്നു. അനുഭവിച്ചാലും.......അനുഗ്രഹിച്ചാലും....