എന്റെ “ആദ്യാനുരാഗം“

വൈകുന്നേരം നാലരക്ക് സ്കൂള്‍ വിട്ടു വീട്ടിലെത്തികഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഒരധ്വാനമാണ് എനിക്ക്. അധ്വാനം പറമ്പിലല്ല. ഭക്ഷണത്തിന്റെ മുകളിലാണെന്നു മാത്രം. സുമോ ഗുസ്തിക്കാരുടെ അത്രയും വരില്ലെങ്കിലും സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ട ശരീരമുണ്ടായിരുന്ന എനിക്ക്, തടിയാ......ആനേ എന്നൊക്കെ വിളിച്ച് നാണം കെടുത്തുന്ന സഹപാഠികളുടെ മുന്‍പില്‍ അഭിമാനം സംരക്ഷിച്ചെ മതിയാകുമായിരുന്നുള്ളു.

അതിനു വേണ്ടി ഞാന്‍ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗം കണ്ടെത്തി. ഉച്ചക്ക് ഏറ്റവും ചെറിയ പാത്രത്തില്‍ ചോറ് കൊണ്ടുപോവുക. “നിന്റെ ശരീരത്തിന് ഇത്രയും ചോറ് മതിയോടാ“........എന്നൊരല്‍പ്പം പരിഹാസ ത്തോടെ എന്നോട് ചോദിച്ചവന്മാരോടെല്ലാം ഞാന്‍ വച്ചു കാച്ചി, "ഞാന്‍ ഇത്രയും ആഹാരം പോലും വീട്ടില്‍ കഴിക്കില്ല". അതുകേട്ട് കണ്ണുതള്ളിയ ഒരുത്തന്റെ മറുചോദ്യം. അപ്പോള്‍ ഈ വണ്ണം? ഒന്നു പതറിയെങ്കിലും ഞാന്‍ തിരിച്ചടിച്ചു. എന്റെ കുടുംബത്തില്‍ എല്ലാവരും വണ്ണമുള്ളവരാണ്. ചിലപ്പോള്‍ അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം......ഞാന്‍ അര്‍ദ്ധോക്തിയില്‍ നിര്‍ത്തി.

ആ രംഗം അവിടെ അവസാനിച്ചുവെങ്കിലും സഹപാഠികളും സുഹൃത്തുക്കളും ഉള്‍പ്പെട്ട ഒരു വന്‍ ജനാവലിയുടെ തടിയാ........ആനേ.. വിളികളോ എന്നോടുള്ള മനോഭാവമോ ഒട്ടുമേ മാറിയില്ല എന്നത് ചരിത്രം. വൈകുന്നേരം വരെ, അല്പ ഭക്ഷണം മാത്രം കഴിച്ച് ജീവിച്ച എന്റെ കുടലുണങ്ങിയത് മിച്ചം.

ഈ മിതാഹാരത്തിന്റെ ക്ഷീണം തീര്‍ക്കുന്നത് സ്കൂളില്‍ നിന്ന് വീട്ടില്‍ എത്തിയ ശേഷം വൈകുന്നെരം 4.30നും 5.30നും ഇടക്കുള്ള ശുഭമുഹൂര്‍ത്തത്തിലാണ്. വീടിന്റെ ഗേറ്റ് കടക്കുമ്പോഴെ, ഞാന്‍ എത്തിയ കാര്യവും എന്റെ വിശപ്പിന്റെ ആഴവും “അമ്മേ കഴിക്കാന്‍ എടുത്തു വച്ചോളൂ.........” എന്ന ഒരു ഒറ്റ വാചകത്തില്‍ അതും ഒരലര്‍ച്ചയുടെ വകഭേദത്തില്‍ എന്റെ അമ്മയുടെ മുന്‍പില്‍ പ്രതിഭലിപ്പിക്കുന്നതോടെ ചടങ്ങുകള്‍ക്ക് തുടക്കമാകും. പിന്നെ കൈകഴുകി(അല്ലെങ്കില്‍ അങ്ങനെ വരുത്തി)വന്നാലുടന്‍ ഒരങ്കമാണ്. ഭക്ഷണത്തോടും എന്റെ അച്ഛനോടും എന്തോ വാശി തീര്‍ക്കുന്നത് പോലെയാണ് പിന്നെ എന്റെ പ്രകടനം. ഈ അങ്കം അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ രണ്ട് മാനദണ്ഡങ്ങളാണ് എനിക്കുണ്ടായിരുന്നത്. ഒന്നുകില്‍ ശ്വാസം മുട്ടണം. അല്ലെങ്കില്‍ ഉണ്ടാക്കി വച്ച ഭക്ഷണ സാധനം തീരണം.

ഇടക്കു വെള്ളം പോലും കുടിക്കാതെയുള്ള ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു പ്രകടനത്തിനിടയില്‍ ,“മോനേ ആഹാരം നിയന്ത്രിക്കണം.... “ എന്ന അച്ഛന്റെ ‘അനവസരത്തിലുള്ള’ ഉപദേശം അതുവരെ കഴിച്ചതു ഒറ്റയടിക്ക് ദഹിപ്പിച്ചെങ്കിലും അമ്മൂമ്മ എന്റെ രക്ഷയ്ക്കെത്തി.“കഴിക്കാവുന്ന പ്രായമല്ലെ. അവന്‍ കഴിക്കട്ടെടാ....” എന്ന അമ്മൂമ്മയുടെ പ്രയോഗത്തിനു മുന്‍പില്‍ അഛന്‍ നിശബ്ദനായി. അതെനിക്കു നന്നെ ബോധിച്ചു. എന്നാല്‍ എന്റെ നയം വ്യക്തമാക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണെന്നു തോന്നിയതിനാല്‍ (അതൊ കഴിച്ച ആഹാരം എല്ലിനിടയില്‍ കയറിയതിനാലൊ)നിസ്സഹായതയുടെ മൂടുപടം മുഖത്തണിഞ്ഞ് ഞാന്‍ ഒരു ഡയലോഗ് കൂടി കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു. ‘ഞാന്‍ കഴിക്കുന്നത് അഛന് ഇഷ്ടമല്ലെങ്കില്‍ അത് പറഞ്ഞാല്‍ മതി...’ ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം ഈ നിമിഷം വരെ അഛന്‍, ആഹാര കാര്യത്തില്‍ എന്നെ ഉപദേശിക്കുക എന്ന സാഹസത്തിനു മുതിര്‍ന്നിട്ടില്ല. എന്തിനധികം “ഇവന്‍ അഹാരം കഴിക്കാന്‍ കാണിക്കുന്ന താല്പര്യം പഠിക്കാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കില്‍ ഇവന്‍ എന്നേ നന്നായിപ്പോയേനെ” എന്ന് എന്നെ ഉന്നം വച്ച് എന്റെ സ്നേഹനിധിയായ മാതാവ് ഇറക്കിയ പ്രകോപനപരമായ പ്രസ്താവനയോട് പോലും അഛന്‍ പ്രതികരിച്ചില്ല.

ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ആഹാരം കഴിച്ച മഹാന്‍മാരുടെ ഇടയില്‍ ആഹാരം കഴിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ജീവിക്കുന്ന ഈ പാവപ്പെട്ടവന്റെ, ഭക്ഷണത്തോടുള്ള ഇഷ്ടത്തിന് “ആക്രാന്തം” എന്ന പേര് ചാര്‍ത്തിക്കൊടുക്കാന്‍ പല കുബുദ്ധികളും ശ്രമിച്ചു.(അവരോടൊക്കെ ദൈവം ചോദിച്ചോളും........) എന്റെ കാഴ്ച്ചപ്പാടില്‍ എനിക്കു ഭക്ഷണത്തോടുണ്ടായിരുന്നത് ആക്രാന്തം ആയിരുന്നില്ല അനുരാഗമായിരുന്നു. ജീവനെടുക്കാന്‍ വരുന്നത് പാണ്ടി ലോറിയാണൊ, വീടിന്റെ മുന്‍പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന തെങ്ങിലെ തേങ്ങയാണൊ എന്നുപോലും ഉറപ്പില്ലാത്ത എനിക്ക് രുചിയുടെ വര്‍ണ്ണക്കാഴ്ച പകര്‍ന്ന് തന്ന ഭക്ഷണത്തോടുള്ള അനുരാഗം. അതെ എന്റെ “ആദ്യാനുരാഗം“. ആ അനുരാഗം ഈ നിമിഷവും എന്നെ വിട്ടുപോയിട്ടില്ല എന്നതാണ് എന്റെ ഭാഗ്യവും..